"ตื่น"

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแม่เสือท้องแก่ใกล้คลอดตัวหนึ่ง วันหนึ่งเมื่อมันออกล่าหาอาหารและไปพบแพะเข้าฝูงหนึ่ง แม้ว่าแม่เสือจะท้องแก่ แต่มันก็วิ่งไล่กวดแพะตัวหนึ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อหวังจะฆ่ามาเป็นอาหาร ความกดดันจากการไล่ล่าทำให้แม่เสือต้องใช้พลังกายอย่างหนักและแม่เสือก็ถึงแก่ความตายในทันที ในขณะที่มันได้คลอดลูกเสือตัวผู้ตัวหนึ่งออกมา ฝูงแพะที่ได้วิ่งหนีไปหวนกลับมาเมื่อรู้สึกว่าหมดอันตรายแล้ว พวกมันย่างเข้ามาดูและพบร่างแม่เสือที่ตายแล้วพร้อมกับลูกเสือเกิดใหม่ แพะแหล่านั้นจึงรับลูกเสือมาเลี้ยงไว้ในฝูง

ลูกเสือเติบโตขึ้นท่ามกลางฝูงแพะ มันคิดว่าตนเองเป็นแพะเช่นกัน มันทำเสียงร้องแบบแพะ มีกลิ่นเหมือนแพะ และกินแต่ผัก เจ้าเสือแพะทำตัวเหมือนแพะทุกอย่าง อย่างที่รู้กัน ภายในตัวมันยังคงเป็นหัวใจของเสือที่เต้นอยู่

ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีจนกระทั่งวันหนึ่ง มีเสือเฒ่าได้เข้าจู่โจมฝูงแพะและฆ่าแพะไปตัวหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้น พวกแพะที่เหลือต่างวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง เว้นแต่เจ้าเสือแพะที่ไม่ได้วิ่งหนีไปไหน เพราะมันไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆเลย

แม้ว่าเสือเฒ่าจะเต็มไปด้วยประสบการณ์ล่าที่โชกโชน แต่ไม่เคยมีครั้งใดในชีวิตที่มันตกตะลึงมากเท่าการเผชิญหน้ากับเสือหนุ่มนี้มาก่อน มันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เสือกลับมีกลิ่นเหมือนแพะ ส่งเสียงร้องเหมือนแพะ และมีท่าทางทุกอย่างเหมือนกับแพะ เจ้าเสือเฒ่ากร้านโลกใช้กรงเล็บคว้าคอเสือหนุ่มลากไปที่ลำธารอย่างไม่ปราณีปราศรัย และให้มันมองดูภาพสะท้อนของตนเองในน้ำ แต่เสือหนุ่มไม่รู้สึกอะไรกับภาพที่มันเห็น ภาพนั้นไม่มีความหมายสำหรับมัน และไม่เห็นว่าตัวมันกับเสือเฒ่าจะเหมือนกันอย่างไร

ด้วยความหงุดหงิด เสือเฒ่าลากเจ้าเสือหนุ่มกลับมายังซากแพะที่มันฆ่าไว้ แล้วฉีกเนื้อแพะมาชิ้นหนึ่ง ยัดเข้าไปในปากของเจ้าเสือหนุ่ม

เราคงจิตนาการได้ว่าเจ้าเสือหนุ่มจะตกใจขวัญหนีดีฝ่อขนาดไหน ในครั้งแรกมันสำรอกและพยายามบ้วนเนื้อสดออกมา แต่เสือเฒ่าตั้งใจแน่วแน่ที่จะให้เสือหนุ่มได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของมัน จึงบังคับให้เสือหนุ่มกลืนเนื้อแพะลงไป เมื่อหมดชิ้นแรก เสือเฒ่าก็ยัดเนื้อแพะเข้าไปอีกชิ้น และครั้งนี้ได้มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

เจ้าเสือหนุ่มลองลิ้มรสชาติของเนื้อสดและเลือดอุ่นๆด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่อเคี้ยวและกลืนเสร็จมันก็ยืดตัว และทันใดนั้นเอง เจ้าเสือหนุ่มได้เปล่งเสียงคำรามอันกึกก้องขึ้นมาเป็นครั้งแรกในชีวิต เป็นเสียงคำรามอย่างเสือป่า จากนั้นเสือทั้งสองตัว ก็วิ่งหายลับเข้าไปในป่าด้วยกัน

เรื่องเล่านี้เป็นบทนำอยู่ในหนังสือ The Philosophy of India ของแฮนริค ซิมเมอร์ ซึ่งเขาเรียกเสียงคำรามของเจ้าเสือหนุ่มว่า “เสียงคำรามแห่งการตื่นรู้” แล้วอะไรคือ “เสียงคำรามของการตื่นรู้” นี้? มันคือการค้นพบว่าเราเป็นมากกว่าที่เราคิดว่าเราเป็น และมันก็ยังเป็นการค้นพบว่าบุคคลิกลักษณะที่เราเป็นอยู่นั้นไม่สามารถแสดงถึงความเป็นธรรมชาติทั้งหมดของเราได้อย่างถูกต้องหรือครบถ้วน เปรียบเหมือนว่าเรากำลังหลับฝันและตื่นขึ้นอย่างทันใด เมื่อมองไปรอบๆจึงได้รับรู้ถึงความเป็นจริงใหม่ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

จากหนังสือ Embracing Our Selves

โดย Drs.Hal & Sidra Stone

แปลโดย ไชยยันต์ ธนไพศาล, วริวรรณ์ วิทยฐานกรณ์, วรธิดา วิทยฐานกรณ์