ความสงบและความสับสนอลหม่าน ล้วนเป็นจริงทั้งคู่

ผู้คนส่วนมากมักเข้าใจผิดคิดว่า เพอร์โซน่า - Persona (ตามแนวคิดของคาร์ล ยุง) หรือ ตัวตนหลัก - Primary Selves (ตามแนวคิดของ Voice Dialogue) คือตัวพวกเขาเอง ทุกครั้งที่มีคำว่า "ฉัน" ถูกเอ่ยขึ้นมา นั่นคือคำพูดของตัวตนที่มีการก่อตัวขึ้น เป็นตัวละครที่ผู้พูดเชื่อว่าตัวเองเป็นและถูกฉายออกมาสู่ภายนอก

Most people mistake their Persona (a Jungian concept), or, Primary Selves (a Voice dialogue concept), for who they are. Every time the word "I" is used, this is a construct speaking, a fictional character that is being identified with, and projected outward. ไม่มีอะไรที่เราต้องกระทำกับสิ่งนี้ จะมีเพียงการรู้เท่าทัน (awareness) ที่สุขสงบและชัดใสต่อสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น หรือไม่ก็เป็นการดูดกลืนอย่างอลหม่านไปในตัวละคร "แห่งความฝัน" ที่ปัจเจกบุคคลเรียกสิ่งนั้นว่า "ฉัน" การดูดกลืนไปกับตัวตนนี้ถูกเติมสีสันด้วยความรู้สึกถึงความเป็นคนพิเศษ หรือเป็นคนไร้ค่า (บางครั้งก็ทั้งสองอย่างสลับไปมา) ความรู้สึกเช่นนี้มาจากสิ่งเดียว นั่นคือ ความรู้สึกถึงการมีตัวมีตนมีความเป็นฉันก่อร่างขึ้นมา

There is nothing to do about this. There is either clear, peaceful awareness of this or the tumultuous absorption with the Dream fiction of there being an individual identity called 'me/ I'. This absorption is colored with either a feeling of specialness or worthlessness. (Sometimes both, or alternating.). This feeling is solely based on the identification (merging) with the constructed sense of self. ดั่งคำสอนหยินหยาง ความสงบและความสับสนอลหม่านล้วนเป็นจริงทั้งคู่

Like the teaching of yin/yang reveals, peace and tumult are both true.

สิงหาคม 2560 เจมี่ โอน่า แพนกาย่า J'aime Ona Pangaia